Na ons bezoek aan de Skeleton Coast rijden we in een paar dagen naar de Kunene rivier op de grens met Angola.

Kunene

De Kunene rivier ontspringt in het hoogland van Angola. De rivier stroomt eerst zuidwaarts en maakt dan een bocht naar het westen om uiteindelijk uit te stromen in de Atlantische oceaan. Het westwaarts stromende deel van de rivier vormt ook de noordgrens van Namibië met Angola. Langs de oevers van de Kunene is het landschap nogal on-Namibisch. Geen woestijnen of half woestijnen hier, maar een vochtig landschap met hoge bomen. Wel een verademing na alle droogte van de afgelopen weken.

Rivier landschappen

Als je een aantal weken woestijnlandschappen hebt gefotografeerd is het beslist een welkome afwisseling om weer eens onder wat vochtiger omstandigheden te fotograferen. Niet dat het regende, want ook hier hadden we iedere dag die strakblauwe hemel, die zo kenmerkend is voor de Namibische winter. De landschappen langs de rivier zijn echter niet langer droog en geel, maar aangenaam groen. Vlakke rivier landschappen met veel bos zijn vaak lastig te fotograferen. Altijd staat er wel een boom in de weg die het fraaie beeld verstoord. Om wat meer fotografische mogelijkheden te hebben, huurden we daarom een kano. Je krijgt het landschap dan eens vanuit een ander perspectief te zien en er staan in ieder geval geen bomen in de weg. Ook is het weer eens een andere ervaring om te kanoën in een rivier met krokodillen.

Himba’s

Het gebied langs de oevers van de Kunene is het thuisland van de Himba people, één van de laatste stammen in Afrika die nog grotendeels traditioneel leven. Voer voor fotografen dus en de foto’s van Himba vrouwen met hun roodbruin gekleurde huid en lange haar vlechten zijn dan ook overbekend. Helaas is het fotograferen van Himba’s een behoorlijk commerciële bezigheid geworden. Vanuit allerlei dorpen, lodges en hotels worden tours georganiseerd, waarbij je de Himba’s dan kunt fotograferen. Iedere vorm van spontaniteit ontbreekt echter en fotografisch is de uitdaging voor mij dan ook beperkt. Ik ben daarom zelf nogal terughoudend in het fotograferen van Himba’s en laat alle aanbiedingen om een Himba dorp te bezoeken dan ook aan mij voorbij gaan.

Dit keer echter waren we in een gebied waar vrijwel geen toeristen komen en we ontmoetten op onze camping een Himba die aanbood om met hem zijn familie te bezoeken. Dat aanbod kon ik dus niet naast me neerleggen en zo hebben we in alle rust een hele ochtend een Himba familie bezocht. Onze begeleider vertelde uitgebreid over de traditionele gebruiken van zijn familie en ik kon fotograferen zonder tijdsdruk en zonder de storende aanwezigheid van toeristen. Tot slot vroeg ik onze begeleider of hij nog traditioneel zou willen leven. Nee, zijn vader zou de laatste van de familie zijn, was zijn antwoord. Hij was zelf te westers geworden en hij wilde naar de universiteit in Windhoek. Koeien naar de rivier begeleiden als ze moesten drinken zag hij toch echt niet zitten. Jammer dat tradities verdwijnen maar ik kan zijn keuze wel begrijpen.