Als je met de auto van SanPedro de Atacama in Chili naar Argentinië rijdt, kom je door het buitengewoon spectaculaire landschap van de hoge Andes.

Vulkanen en zoutmeren

Op het hoogste punt bereiken we een hoogte van bijna 5000 meter; adembenemend dus, zowel voor het oog als voor de longen. Enorme kegelvormige vulkanen en wit met blauwe zoutmeren (of Salars zoals ze in Chili en Argentinië worden genoemd) domineren het beeld. Op een enkel plukje punagras na is het landschap kaal. Het bestaat uit eindeloze lavavelden, vaak in de meest onwaarschijnlijke kleuren. Het is nu winter en dus zou je verwachten dat er veel sneeuw ligt. We zien echter alleen maar kale bergen en rotsen zonder sneeuw; hier valt vrijwel geen neerslag. Ondanks de strakblauwe hemel is het ijzig koud en er staat een stormachtige wind.

Ademnood

In een landschap als dit voel je je als landschapsfotograaf natuurlijk in je element. De kleurrijke desolate lavavelden, de zoutmeren met vulkanen op de achtergrond, het heldergele punagras tegen de diepblauwe lucht….het zijn onderwerpen die smeken om gefotografeerd te worden. Maar ja, voor niets gaat de zon op. Ik zag zo’n prachtig zoutmeer op, ik schat een kilometer afstand van de weg. Lopen dus maar naar de oever van dat zoutmeer voor die ultieme foto. De heenweg was probleemloos…. ik liep naar beneden met de wind in de rug. Dan na de foto weer teruglopen. Dat was pas andere koek. Omhooglopen op bijna 5000 meter hoogte met storm tegen. Na ruim een half uur vechten tegen storm en ademnood kwam ik buiten adem aan bij mijn auto. Een foto waar ik letterlijk voor heb moeten vechten!

Onverwacht veel dieren

Het land mag er dan op deze hoogte onbarmhartige uitzien, toch zijn er onverwacht veel dieren. Grote groepen Flamingo’s zoeken voedsel in de zoutmeren; roze puntjes in het diepblauwe water. Daarnaast zien we veel Andesmeeuwen en kleinere vogels. Groepjes Vicuna’s lopen te grazen…tsja van wat eigenlijk? Het is niet te zien op de foto, maar ze eten van de weinige plukjes punagras. Onvoorstelbaar dat deze dieren overleven in dit landschap waar voedsel vrijwel afwezig lijkt.