Vanuit Humahuaca in het noordwesten van Argentinië maakten we een trip naar het dorpje Iruya.

Een sprong in het duister

Het was een beetje een sprong in het duister want veel informatie had ik niet kunnen vinden. Onze Lonely Planet gids gaf in een paar regels aan dat het best wel aardig was. Je moest er echter wel een paar uur hobbelige onverharde weg voor over hebben. Een twijfelgeval dus; doen we dit of niet. Uren kruipen over stoffige wegen met een snelheid van 30 km per uur vind ik geen probleem maar er moet wel iets tegenover staat. Uiteindelijk toch maar op weg gegaan… zonder al te grote verwachtingen.

Op weg naar Iruya

Welnu….het was de moeite waard. De tocht naar Iruya was fenomenaal. De weg ….. inderdaad stoffig en moeizaam. We hobbelden eerst naar een hoogte van 4000 meter. Eenmaal op de pas zagen we hoe de weg zich voor ons in een ontelbaar aantal haarspelden naar beneden kronkelde. Gaan we echt naar benden over dit nauwe pad? Ver weg in de diepte zagen we zo’n oude Argentijnse streekbus uiterst langzaam naar boven kruipen. Als die bus het kan, dan wij ook met onze moderne 4WD. We passeerden diepe ravijnen, nauwe kloven en fantastische vergezichten. Het weer werkte ook mee, want het was inmiddels dreigend bewolkt geworden. Een verademing na al die strakblauwe luchten van de afgelopen dagen. Ook fotografisch gezien kwamen die dreigende luchten als geroepen. Ongenaakbaar was het land … van een ongenaakbare grootsheid.

Het dorpje Iruya

Uren en vele foto’s later kwamen we uiteindelijk aan in Iruya. Na al dat gehobbel over die primitieve weg verwachtten we terecht te komen in zo’n typisch afgeleefd en primitief dorpje zoals er zo veel zijn in het noord westen van Argentinië. Tot onze stomme verbazing was Iruya echter een keurig dorpje voorzien van alle gemakken van deze tijd. Het dorpje was keurig authentiek gerestaureerd. Er waren een paar hotels (met internet), er was zelfs een benzine station en er werd gevoetbald in het, weliswaar primitieve, stadion met zandveld. We slenterden nog een uurtje of twee door het dorpje alvorens aan de terugtocht te beginnen. Veel was er helaas niet meer te genieten, want het grootste deel van die terugtocht reden we in het donker. Alles bij elkaar bracht deze dag een onverwacht positieve belevenis!