Als laatste grote onderdeel van onze trip door Namibië en Botswana bezoeken we het Etosha nationaal park in het noorden van Namibië. Dit bericht is wat langer dan gebruikelijk, want in Etosha valt altijd veel te beleven voor een natuurfotograaf.

Naar Etosha

Van Divundu in de Caprivistrip naar Etosha is een afstand van zo’n 600 kilometer. Een stevig eind rijden dus. Gelukkig is de hele afstand geasfalteerd waardoor we redelijk kunnen opschieten. Onderweg is ook weinig te zien, weet ik van eerdere bezoeken aan Namibië. We besluiten dan ook om in één dag van Divundu naar Namutoni in Etosha te rijden. Dat lukte allemaal maar net, want uiteindelijk stonden we een minuut of 10 voor zonsondergang voor de Namutoni ingang van Etosha. Feitelijk te laat, want vanaf 2 uur voor zonsondergang mag je eigenlijk niet meer naar binnen. Maar omdat we gereserveerd hadden op de Namutoni camping een paar kilometer voorbij de poort mochten we toch nog naar binnen.

Olifant neemt een modderbad, Etosha National Park

Verbod op Drones

Bij de ingang vroeg de dienstdoende parkwachter  of ik een drone had. Stom genoeg, vermoeid als ik was van het lange rijden, antwoordde ik dat ik inderdaad een drone had. Niet bij me hier in Namibië maar in Nederland. Verkeerd antwoord dus en de parkwachter wilde die drone dan wel eens zien. Het kostte dus nogal wat moeite om uit te leggen dat ik die drone niet bij me had, maar dat het apparaat in Nederland was achtergebleven. Dit incidentje geeft echter wel aan dat je in Namibië, zeker in de nationale parken, maar beter geen drone bij je kunt hebben. Het is verboden en je kan gecontroleerd worden. De beslissing om mijn drone in Nederland te laten is dus juist geweest!

Etosha: een eindeloze stoet van dieren

We zijn 7 dagen in Etosha gebleven en iedere dag was een belevenis. Ik ben hier weliswaar al vaak geweest maar het verveelt eigenlijk nooit. Je struikelt er als het ware over de dieren. Sommige mensen vinden Etosha net een grote dierentuin, maar daarmee doe je dit unieke reservaat toch echt te kort. Ja je ziet heel veel dieren en ja ze zijn niet schuw. Inderdaad net als in een dierentuin. Is dat echter niet normaal als dieren niet bejaagd worden?

Schuwe dieren die bij het minste of geringste op de loop gaan, zoals in Nederland, worden toch echt gemaakt omdat mensen het leuk vinden om ze neer te knallen of op te jagen. In privé reservaten, waar ook gejaagd wordt, zie je dat weer terug. Door de jacht zijn de dieren er uiterst schuw en bij het minste geluidje gaan ze er vandoor. Daar is het dus knap lastig om dieren rustig te observeren en te fotograferen. Kortom ik geniet toch echt meer van Etosha dan van de reservaten met schuwe dieren die je bijna niet ziet.

Etosha: een relatief rustig park

Een groot voordeel van Etosha is het feit dat het er niet overweldigend druk is. Zeker in vergelijking met andere grote en bekende wildparken in Afrika is het er relatief rustig. Ja er zijn drukke plaatsen, vooral in de buurt van de ingangen en zeker in het hoogseizoen zal het park drukker zijn dan wat wij eind september meemaakten. Toch zijn er behoorlijk wat stukken waar je vaak vrijwel alleen bent. Vooral het westelijk deel van Etosha is wat dat betreft een aanrader. Een belangrijke oorzaak voor deze relatieve rust is ongetwijfeld de beperkte accommodatie in het park zelf. Het park is heel groot en er zijn eigenlijk maar 3 grote restcamps met accommodatie. Veel toeristen moeten daarom buiten het park overnachten en zullen bij een bezoek meestal in de buurt van de ingangen blijven hangen. Zo laten zou ik zeggen!

Zandstorm

Op één van onze dagen in het park woedde er een fikse storm. In het droge stoffige Etosha waar het al maandenlang niet meer geregend had, leidde dat tot een heuse zandstorm.  Een spectaculair gezicht om het park en de dieren in het opwaaiende zand te zien verdwijnen. We hebben urenlang bij een waterput zitten kijken hoe Antilopen, Olifanten en zelfs een paar leeuwen vanuit een mist van zand en stof tevoorschijn kwamen en na het drinken weer door de mist werden opgeslokt. Buitengewoon fascinerend, maar wel wat problematisch voor mijn fotoapparatuur. Binnen de kortste keren zat alles, inclusief het interieur van de auto, onder het zand.

Leeuwen

Tijdens vorige bezoeken aan Etosha zag ik regelmatig leeuwen, maar niet bijzonder veel. Het was voor mij nooit een echt leeuwen park geweest. Dit jaar was het anders. Heel veel leeuwen kruisten ons pad. Iedere dag zagen we er wel een paar, met als hoogtepunt een groep van wel 15 stuks. Waarom we er dit jaar zo veel meer zagen dan andere jaren weet ik niet. Misschien zijn er gewoon meer dan vroeger. Wellicht speelt ook de droogte een rol. Het was dit jaar uitzonderlijk droog, waardoor de waterputten in het park extra druk bezocht worden. Hoe het ook zij, het was een leeuwenfeest, zeker als je deze imposante dieren wilt fotograferen. In een toekomstig bericht zal ik er wat meer over vertellen, maar één gedenkwaardige ontmoeting zal ik nu meenemen.

Concurrent van een mannetjes leeuw

Het was ’s ochtends vrij vroeg; de zon was een uurtje op en bij een waterput vonden we een grote groep leeuwen. Een aantal leeuwinnen, verschillende halfwas welpen en twee grote mannetjes. Het was nog fris en ze lagen rustig te relaxen in het warme ochtendzonnetje. Eén van de mannetjes had duidelijk een oogje op één van de leeuwinnen en na uitgebreid met elkaar gespeeld te hebben, vond een paring plaats. Nu is het bij leeuwen gebruikelijk dat het mannetje na een paring nog dagenlang de leeuwin blijft achtervolgen om te voorkomen dat een ander mannetje met haar paart. Dit gedrag zag ik hier duidelijk terug. De leeuwin ging op zoek naar schaduw en het mannetje week niet van haar zijde. Uiteindelijk vond de leeuwin de schaduw die ze zocht….naast onze auto.

Voor het mannetje was geen plaats meer in de schaduw en hij ging een meter of vijf van mijn zijraampje in de zon liggen. Hijgend en puffend, want het begon inmiddels toch wel behoorlijk warm te worden. De leeuwin ging rustig liggen slapen, maar het mannetje was duidelijk te opgewonden. Nauwlettend hield hij alles in de gaten. Vooral mij, want als ik hem aankeek begon hij vervaarlijk te grommen. Omdat hij slechts een meter of 5 van mij aflag, vond ik het maar beter om de ramen van de auto te sluiten. Je weet immers maar nooit en zijn gedrag gaf me de indruk dat hij mij toch echt als potentiële concurrent zag. Mijn echtgenote, die achterin de auto aan dezelfde kant zat, was niet interessant voor de mannetjes leeuw. Zij kon hem strak aankijken zonder dat hij reageerde. Maar steeds als ik hem aankeek begon hij te grommen. Hij voelde dus duidelijk een onderscheid tussen man en vrouw……wat een fascinerende ontdekking. Ik vraag me nog steeds af of mijn gesloten raam de leeuw had tegengehouden als het niet bij grommen was gebleven…..