Het volgende doel op onze foto-trip door Alaska is Nome, een kleine nederzetting gelegen aan de Bering zee in het noord westen van Alaska.
Waarom naar Nome?
Voor de meeste mensen zal Nome wel niet direct op de wenslijst staan om te bezoeken tijdens een trip door Alaska. Ik ben echter vaak in Alaska geweest en alle ‘must do’ bestemmingen heb ik meerdere malen bezocht. De relatieve onbekendheid en afwezigheid van toeristische hoogtepunten maakte Nome dus juist aantrekkelijk. Daarnaast vond ik op internet foto’s van het gebied die me aanspraken. Op naar Nome dus.
De plaats is niet over de weg bereikbaar. We vlogen er dus naar toe vanuit Anchorage, een vlucht van ruim een uur. Rondom Nome ligt echter wel een behoorlijk net van onverharde wegen en met een huurauto kan je dus eenvoudig het gebied verkennen. We zijn vijf er dagen geweest en de tijd vloog voorbij. Ik had best nog een week langer willen blijven, maar andere bestemmingen staan al weer te wachten.
Landschappen en Muskusossen
Het is half september als we in Nome zijn en op de toendra rondom is het dan herfst. Het hele landschap staat in brand. De landschappen zelf zijn wat minder woest en spectaculair dan bijvoorbeeld in Denali. De weidsheid en de vele kleuren maken het voor een fotograaf echter tot een waar El Dorado. Daarnaast is het gebied één van de beste plaatsen op de wereld om wilde Muskusossen te observeren en te fotograferen. Voor mij echt een hoogtepunt toen ik deze relicten uit de laatste ijstijd in een herfstig landschap kon fotograferen.
Goudkoorts
Rond 1900 zijn Alaska en de aangrenzende Canadese Yukon het toneel geweest voor een aantal grote goldrushes. De bekendste goldrush is natuurlijk die naar de Klondike geweest. Ook Nome is onderdeel van de goudkoorts geweest. Toen de Klondike goldrush in 1899 op z’n eind liep en er goud werd gevonden in Nome verplaatste de belangstelling van de goudzoekers zich naar hier. Nome groeide naar meer dan 20000 inwoners, een veelvoud van het tegenwoordige aantal inwoners en ook in de omgeving ontstonden nederzettingen. Ook deze goldrush had slechts een kort leven en de meeste nederzettingen zijn inmiddels al lang weer verdwenen. Achtergelaten mijnbouw onderdelen en halve spookstadjes als Teller zijn de stille getuigen van deze vervlogen goudkoorts.
Last train to nowhere
Toen ik in 2000 in Alaska was kocht ik een foto poster, getiteld ‘Last Train to Nowhere’. De foto toonde een roestige trein in een dreigend toendra landschap en was genomen in de buurt van Nome. Wat me toentertijd aansprak in de foto was de sfeer die werd opgeroepen door die roestige verlaten trein in dat weidse dreigende landschap. Hoe kwam die trein daar en wat was zijn bestemming geweest? Ik leerde dat de trein een overblijfsel was van een overambitieus project uit de tijd van de goldrush om de verschillende goudvelden met elkaar te verbinden. Na een hevige storm werd een brug in dit trein project weggevaagd en toen ook het geld voor het hele project op was, bleef de trein als curieus relict achter op de eindeloze toendra.
Nu ik in Nome ben wil ik die trein natuurlijk zien en fotograferen. Dat bleek gelukkig niet al te lastig want de trein lag gewoon langs één van die onverharde wegen op zo’n 50 kilometer van Nome. We zijn er verschillende keren geweest. De eerste keer was met regenachtig weer en het licht was fotografisch niet erg geschikt om goede foto’s te maken. Latere bezoeken brachten beter weer en de foto bij dit bericht maakte ik een uurtje voor zonsondergang met een lage zon.
Fotografische uitdagingen bij de trein
Het grootste probleem bij het fotograferen was de aanwezigheid van nogal wat storende elementen. Zo was er voor de trein een houten looppad aangelegd voor toeristen en op de voorgrand lagen allerlei onderdelen van de trein. Het bleek uitermate lastig om al die storende elementen uit beeld te houden. Eindeloos rondgelopen dus en steeds maar weer proberen zonder dat ik 100% tevreden was. In de foto bij dit bericht heb ik uiteindelijk maar een paar losse wielen op de voorgrond verwijderd met Photoshop. Ook had ik de trein links en rechts liever wat meer ruimte gegeven, maar dat bleek onmogelijk door een paar lelijke vervallen gebouwen verder weg in de achtergrond. Die extra ruimte links en rechts zal ik daarom later nog creëren met behulp van Photoshop. Maar goed, mijn missie om na vele jaren deze trein te fotograferen was dan toch volbracht.