Van Myvatn rijden we in rustig tempo naar de Vestfirdir, de fjorden in het westen van IJsland. Maar eerst het Myvatn

Myvatn

We werden wakker in een witte wereld. Kennelijk was de regen van de vorige avond ’s nachts overgegaan in sneeuw. Er lag een flink pak, een centimeter of 25 en ook heel belangrijk; het was stralend weer. Na de verregende dagen een plezierige afwisseling, waar we natuurlijk gebruik van wilden maken. Volgens de planning zouden we niet bij het Myvatn blijven. Ik was al vaak bij het Myvatn geweest om te fotograferen en ik wilde dus liever tijd besteden aan locaties die ik minder vaak had bezocht. De verse sneeuw gooide natuurlijk alle mooie plannen overhoop. We bleven dus toch maar de hele dag bij het Myvatn. Verse sneeuw en stralend windstil weer: een buitenkansje om weer eens goed met de drone te vliegen.

Naar Hólar

Pas aan het eind van deze onverwacht fraaie dag vertrokken we naar onze volgende stop: Hólar. Veel te laat natuurlijk en het plan om rustig het schiereiland Tröllaskagi te verkennen viel grotendeels in duigen. Ik kon nog net wat foto’s van de Eyjafjord bij zonsondergang maken, maar dat was het dan ook wel. In het halfdonker kon ik ook nog zien dat de landschappen langs de kust van dit schiereiland woest en fotogeniek waren en dat de afgelegen plaatsjes Olafsvik en Siglifjördur weer van die typische ‘eind van de wereld’ dorpjes waren. Hier moet ik dus zeker nog eens terugkomen en wat rustiger de tijd nemen om te fotograferen. Helaas we moesten een keuze maken en de sneeuw bij Myvatn kreeg voorrang. Uiteindelijk kwamen we in het donker omstreeks 21:00 uur aan bij het huisje in Holar dat we besproken hadden.

De volgende ochtend wachtte ons een onaangename verrassing: windkracht 11 en hevige sneeuwval. Een heuse sneeuwstorm en dat in september. Toch wat onverwacht. De sneeuw lag al bijna een meter hoog tegen ons huisje. Geen sprake van dus dat we iets konden doen. Afwachten, dat was alles wat we konden doen. De sneeuwstorm raasde het grootste deel van de dag, maar in ons huisje was het redelijk comfortabel. Nu en dan waagde ik me korte tijd naar buiten om wat foto’s en video’s te maken, maar lang hield ik het niet uit. Sneeuw in je gezicht bij windkracht 11 is beslist onprettig om maar te zwijgen over wat dit weer met je camera doet.

Pas aan het eind van de middag luwde wind enigszins en hield het op met sneeuwen. Om toch nog wat buitenlucht te voelen, baggerden we een uurtje door de sneeuw en maakte ik wat foto’s van de witte wereld om ons heen.   

Naar de Vestfirdir

De Vestfirdir, of de Westfjorden zoals ze in het Nederlands worden genoemd, liggen in het uiterste noordwesten van IJsland. Vanuit Holar zou je er in een dag naar toe kunnen rijden, maar onderweg is er veel te zien. We wilden het dus rustig aan doen en een dag of drie gebruiken om naar de Vestfirdir te rijden.

We vertrokken vroeg uit Holar. ’s Nachts was er hard gewerkt met sneeuwschuivers en de meeste wegen waren weer berijdbaar. Het weer was nog steeds niet geweldig, maar het was in ieder geval droog. De wind was wat gaan liggen maar met windkracht 7-8 was het nog steeds behoorlijk onstuimig. Maar goed, we telden onze zegeningen, we konden weer verder. De volgende bestemming zou Tjörn zijn, maar op de site van de IJslandse meteorologische dienst zagen we dat de wegen naar deze locatie gesloten waren. Noodgedwongen annuleerden we ons hotel daar en verlegden onze blik naar Blönduos om te overnachten. Onderweg fotografeerden we o.a. bij Hofsos en Grettislaug.

De volgende ochtend was het halfbewolkt en het zag er naar uit dat we eindelijk een dag met redelijk weer zouden krijgen. Onze bestemming zou Djupavik zijn, een verlaten vissersplaatsje in het uiterste noordoosten van de Vestfirdir. Weer zo’n ‘eind van de wereld’ locatie, maar wel met een hotel. We liepen inmiddels behoorlijk achter op ons reisschema zodat we ons bezoek aan Djupavik helaas tot één nacht moesten beperken. De tocht van Blönduos naar Djupavik bracht veel fraais en fotografisch was deze dag dus een hoogtepunt. Vooral langs de (onverharde) weg van Holmavik naar Djupavik waren de landschappen geweldig.

Het weer werkte eindelijk eens mee en we konden landschappen fotograferen met van die fraaie optrekkende bewolking. Tegen zonsondergang bereikten we het enige hotel in Djupavik. Met flinke vertraging hadden we dan toch de Vestfirdir bereikt.

De Vestfirdir

De Vestfirdir liggen behoorlijk afgelegen en het gebied wordt daarom door de grote toeristenstroom gemeden. Het woeste landschap met diep ingesneden fjorden en steile bergen en het feit dat het wat minder toeristisch is maken de Vestfirdir voor mij echter een favoriete bestemming in IJsland.

We bleven drie dagen in de Vestfirdir, helaas een dag minder dan we hadden gepland, maar we moesten ergens tijd inhalen die we door de sneeuwstorm verloren hadden. De Vestfirdir brachten het inmiddels bekende weer: stromende regen met storm afgewisseld met wat rustiger periodes. Het had beslist beter gekund maar we konden redelijk goed fotograferen.