Ik fotografeerde deze vos achter een berkenstruikje in het noorden van Noorwegen

Een hongerige vos

Het was begin mei toen we deze vos tegenkwamen bij één van die vele bankjes langs de weg  in het noorden van Noorwegen. Hij was duidelijk aan het verharen en met zo’n halve wintervacht zag hij er wat haveloos uit. Ook is te zien dat het dier behoorlijk mager is. Kennelijk had de harde winter hem geen goed gedaan. Maar goed hij heeft het weer overleefd en wil nu wel eens goed gaan eten. Waarschijnlijk was dat dan ook de reden dat hij rondhing bij dat bankje in de hoop wat de snaaien bij die enkele toerist die hier langskwam in het nog prille voorjaar.

Niet schuw maar wel voorzichtig

De vos was niet erg schuw, maar bleef wel op gepaste afstand. Dichterbij dan een meter of 50 durfde hij niet te komen. Ik liep wat rond om het dier zo goed mogelijk te fotograferen en op een gegeven moment ging hij achter een berkenstruikje zitten. De struik was veel te klein om hem te verbergen maar kennelijk had de vos de indruk dat dat struikje hem toch onzichtbaar maakte. Waar ik ook liep, steeds draaide hij zo dat het struikje zich tussen hem en mij bevond. Een minuut of 10 probeerde ik tevergeefs om een foto te maken zonder struik. Toen gaf ik het maar op. Zo bijzonder is het fotograferen van een vos immers niet en het dier moest toch ook maar z’n rust krijgen.

Na onze lunch hebben we maar een boterham met kaas achtergelaten als dank voor dit kleine avontuur. Het meest verbazingwekkende in dit verhaal vind ik nog steeds dat de vos kennelijk de illusie had onzichtbaar te zijn achter dat kleine berkenstruikje.