Na de Bizons in Elk Island National Park rijden we verder, noordwaarts richting Yukon.
Eindeloze graanvelden
De eerste paar uur is het landschap wat saai. We rijden door eindeloze graanvelden hier en daar afgewisseld met een plukje bos of wat boortorens, want hier wordt Canada’s olie en gas gewonnen. Allemaal niet interessant genoeg om lang te blijven hangen en we rijden stevig door. Uiteindelijk verandert het landschap en maken de graanvelden plaats voor donkere wouden en bereiken we het Lesser Slave Lake.
Het klein Slaven Meer
Ooit leerde ik op de lagere school van het bestaan van het groot en het klein Slavenmeer in het noorden van Canada. Geheimzinnige plaatsen waren het voor een jongetje van 11, heel ver weg in het noorden van Canada. Zouden ze daar slaven hebben? Vanaf een hoog uitzicht punt kijk ik neer op het Lesser Slave Lake zoals het in het Engels heet. Een diepe indruk maakt het niet. Gewoon een heel groot meer verstopt in de eindeloze wouden van noord Alberta. En die slaven dan…niet gezien. De plaats Slave Lake aan de rand van het meer is gewoon weer zo’n standaard Amerikaans gehucht bestaande uit wat benzine pompen, een shopping mall en hier en daar wat verspreide woonhuizen. Geen plek om lang te onthouden dus en na een ijzig koude nacht op een kampeerterrein van het plaatselijke provincial park rijden we dus snel verder richting Yukon.
De Alcan
Bij Dawson Creek komen we op de Alaska Canada Highway, de Alcan zoals hij ook wel kortweg wordt genoemd. Deze weg werd ooit aangelegd in 1942 na de Japanse aanval op Pearl Harbour, omdat de Amerikanen bang waren voor een Japanse invasie via Alaska. De weg moest een strategische landverbinding te creëren tussen de zuidelijk staten van de USA en Alaska, die tot dan toe niet bestond. De ruim 2200 kilometer lange weg loopt van Dawson City in Canada naar Delta Junction in Alaska en werd door duizenden soldaten in minder dan een jaar tijd aangelegd door de vrijwel onbewoonde wildernis van Noord Canada. Een knappe ‘engineering’ prestatie die uitsluitend onder druk van de oorlog mogelijk was.
De Alcan veranderde het noord westen van Canada
De weg legde het noord westen van Canada open en zou het leven in dit gebied voorgoed veranderen. Zo werd de lokale indiaanse bevolking ineens geconfronteerd met de moderne westerse levensstijl, maar ook voor de blanke kolonisten, meest jagers en avonturiers, zou het leven nooit meer hetzelfde zijn. Vanaf het moment dat de Alcan gereed was en gebruikt werd voor civiel verkeer (na 1948) concentreerde het leven in noord west Canada zich rond deze weg. In het begin was de weg een hobbelige onverharde weg, voornamelijk geschikt voor sterke militaire voortuigen. Tegenwoordig is het een comfortabele asfalt weg die het noordwesten van Canada (en Alaska) verbindt met de rest van Canada. Tot aan grens met Alaska zullen we de Alcan blijven volgen.
Ik had gehoopt dat langs de Alcan nog het nodige te zien en te fotograferen zou zijn met betrekking tot de heroïsche aanleg van de weg, maar helaas; dat viel tegen. Er is nog maar weinig dat herinnert aan de aanleg in de 40-er jaren. Een enkele oude brug, een paar vervallen stukken van de oorspronkelijke weg die niet meer worden gebruikt en wat borden die aangeven dat meneer zus en zo hier tijdens de aanleg overleden is….dat is het wel zo ongeveer. Toch is de geschiedenis van de weg een voortdurende en plezierige metgezel tijdens onze lange reis naar de Yukon.
Stone Mountain
De Alcan bereikt het hoogste punt in het noorden van British Columbia bij Stone Mountain. Deze Northern Rocky Mountains, zoals het gebied wordt genoemd, zijn maar weinig bekend bij de toeristische hordes die jaarlijks het westen van Canada bezoeken. Het is echter een buitengewoon fraai gebied dat zeker niet onderdoet voor de grote trekpleisters Banff en Jasper in het zuiden. We blijven hier dan ook een weekje om de drie grote provincial parks in dit gebied te weten Northern Rocky Mountain, Stone Mountain en Muncho Lake te bezoeken.
