Op onze fototrip naar Alaska rijden we vanaf Fairbanks via de Dalton Highway naar het uiterste noorden.
De Dalton Highway; een mythische weg
Deze weg van Fairbanks naar Deadhorse werd aangelegd in de zeventiger jaren van de vorige eeuw om de olievelden in Prudhoe Bay te bevoorraden. Ook was de weg nodig om de constructie van de Trans Alaska Oliepijplijn mogelijk te maken. De dalton is ruim 600 kilometer lang en grotendeels onverhard. Hij loopt door de meest onherbergzame gebieden van Alaska en het is de enige weg in de VS die de poolcirkel overschrijdt. De weg heeft een bedenkelijke reputatie en zou zeer gevaarlijk zijn. Zo zijn op Discovery Channel vele afleveringen te zien geweest van vrachtwagenchauffeurs die op de Dalton in de problemen kwamen. Door dit alles heeft de Dalton Highway in Amerika een bijna mythische status.
Waarom de Dalton rijden?
Waarom zou je in vredesnaam zo’n gevaarlijke weg willen rijden? In de eerste plaats is daar natuurlijk het avontuur. Welke avontuurlijke geest wil er nu niet door de meest onherbergzame gebieden van Alaska rijden via plaatsen met bizarre namen als Coldfoot, Wiseman en Deadhorse? Daarnaast loopt de weg door een aantal fraaie en weinig bezochte natuurgebieden en dat maakt de aantrekkingskracht voor een natuurfotograaf natuurlijk bijna onweerstaanbaar.
De waarheid achter de mythe
We hebben de Dalton in 6 dagen heen en terug gereden. De weg loopt inderdaad door een aantal buitengewoon fraaie natuurgebieden, met als hoogtepunt de bergketen van de Brooks Range met het Gates of the Arctic National Park. Indrukwekkend is ook dat het karakter van het landschap totaal veranderd tijdens de trip. Vanaf Fairbanks reden we eerst door dichte boreale wouden. Vervolgens komt het woeste hooggebergte van de Brooks Range. Als je tenslotte de Brooks Range uitrijdt ben je ineens op de boomloze arctische toendra van de North Slope. Ook reden we door verschillende seizoenen: zomer in Fairbanks en herfst in Deadhorse en weer terug naar de zomer in Fairbanks.
Dan de weg zelf. Is die reputatie van gevaarlijke weg terecht? Nee! Achter die typisch Amerikaanse neiging om te overdrijven en op te blazen ligt een doodnormale onverharde weg; breed en goed onderhouden. Eigenlijk wel logisch want zou de olie-industrie in Prudhoe Bay afhankelijk willen zijn van een slecht onderhouden en moeilijk berijdbare weg? Ongeveer een derde van de weg is tegenwoordig geasfalteerd en ook de onverharde stukken weg zijn goed te berijden. Bij regen, en dat hebben we veel gehad, worden de onverharde weggedeelten spekglad en moet je dus wat langzamer rijden. Maar over het algemeen is de weg stukken beter dan wegen die ik bijvoorbeeld veel in Afrika heb gereden. Ongetwijfeld is de weg in de winter een ander verhaal. Sneeuw en ijs en temperaturen van 50 graden onder nul zullen de weg een stuk gevaarlijker maken. Niet aan te raden dus, maar in zomer en herfst is de slechte reputatie van de Dalton onterecht.
Fotografische mogelijkheden
Fotografisch gezien is de weg een absolute aanrader. Je rijdt door schitterende landschappen met veel afwisseling. Heuvels met eindeloze boreale wouden, de spectaculaire Brooks Range en ten slotte de boomloze arctische toendra van de North Slope. Een El Dorado voor landschapsfotografen!
Vooral op de vlakkere stukken voor en na de Brooks Range heb ik ook veel met de drone gevlogen. In de Brooks Range is de drone wat minder bruikbaar, want je staat op de weg al vaak op een punt met fraaie uitzichten van boven. Ook fotografen die wild willen fotograferen komen langs de Dalton aan hun trekken. Vooral op de boomloze North Slope zie je veel wild en er zijn geen toeristen. Wat mij betreft was het fotograferen van wild zonder storende toeristen een verademing.
